دوستدار علمدار

صیاد خادم الحسین(ع) بود؛آخر هر ماه روضه خوانی داشت.
توی زیر زمین خانه اش حسینیه بود،معمولا" هر کس می آمد روزه بود.
آخر جلسه نماز جماعت بود و افطاری.
شش بعد از ظهر مراسم شروع می شد،
اما دوستان نزدیک از ساعت سه می آمدند،حسینیه قبل از سه آماده بود.
نمی گذاشت کسی دست به چیزی بزند.
خودش پاچه هایش رو بالا می زد و مثل یک خادم کار می کرد.
تو و بیرون حیاط را می شست و آب و جارو می کرد.
جلسه که شروع می شد خودش را خیلی نشان نمی داد.
تا موقع نماز جماعت جلو نمی آمد.