دوستدار علمدار

سردار شهید «علی محمدی‌پور» به سال 1338 در روستای «دقوق‌آباد» از توابع بخش «نوق» رفسنجان متولد شد؛ وقتی امام خمینی(ره) در سال 1357 به ایران برگشتند، از سربازان ایشان شد و در پس از رزم‌های بی‌امان با دشمن، در عملیات «کربلای 5» با سمت فرماندهی گردان 412 از لشکر 41 ثارالله به شهادت رسید. آن چه خواهید خواند، خاطره پدر این شهید است که در کتاب خاطرات فرزندش آمده است.

... بنیاد شهید به ‌ما دفترچه‌ بیمه درمانی داده بود؛ آخر سال که اعتبارش تمام شد و رفتم عوضش کنم، مسئول تعویض دفترچه‌ها با تعجب نگاهش کرد.

ـ پدرجان! اینجا که چیزی ننوشته‌ای.

ـ من سواد ندارم که اینجا بنویسم.

ـ تو سواد نداری؛ دکترها چه‌طور؟

منظورش را فهمیدم. گفتم: دکتر من توی قبرستان است؛ چیزی هم نمی‌نویسد.

بنده‌ خدا فکر کرده بود دارم از مرگ حرف می‌زنم؛ می‌خواهم بمیرم. گفت: خدا نکند پدرجان. إنشاءالله صد سال عمر کنی. این چه حرفی است که می‌زنی؟!

گفتم: من که از مُردن حرف نزدم. گفتم، دکترم توی قبرستان است. وقتی مریض می‌شوم، می‌روم آنجا و پسرم علی، شفایم می‌دهد؛ دفترچه‌ بیمه‌ام را هم خط‌ خطی نمی‌کند