دوستدار علمدار

ساعت دیدار نزدیک و نزدیک تر شده و 32 سال انتظار و فراق جای خود را به وصال می دهند تا زندگی روی دیگری از خود به نمایش بگذارد.

 "ناهید حسنعلی" همسر نخستین خلبان شهید عملیات برون مرزی؛ (شهید محمد صالحی) با چشمانی نمناک و کلماتی بریده بریده که از گلوگاه احساس به سختی می گذرند و بر زبان جاری می شوند می‌گوید:...دو شب پیش بود که از فرماندهی نیروی هوایی به منزل ما آمدند و خبر بازگشت پیکر محمد را به من و دخترم پانته آ دادند. وقتی این خبر را شنیدم شوک زده شدم. سکوت کردم. نمی دانستم چه اتفاقی دارد می افتد. انتظار داشتم خودش برگردد اما حالا پیکرش برمی گردد...

قرار است با همسرم به زیارت امام رضا (ع) برویم. این چهارمین سفر ما به مشهد مقدس است. حس می کنم می خواهم با خودش دوش به دوش حرکت کنم. راه بروم. حرف بزنم. زیارت کنم. از حرف های محبوس در سینه ام بگویم. می دانم که می بیند. می شنود. فقط نمی دانم چطور ببینمش. بعد از 32 سال نبودنش هرگز حس نمی کنم که قرار است فقط یک جسم و پیکر ببینم. خودش می گفت عشق چیزی است که تو را زنده نگه می دارد حتی پس از اینکه رفته باشی...

32 سال دوری خودش یک تاریخ می سازد. یک تاریخ پر از حرف. اما خوشحالم که همسرم خودش تاریخ ساز شد. تاریخ سازی که پیام دلاوری و شهادت و از خود گذشتگی را به جای گذاشت و می گذارد و این تاریخ است که رمز بقای تمدن و فرهنگ ملت ها را تضمین می کند.

محمد خودش را پیدا کرده بود. تکلیفش را می دانست. می دانست حفاظت از آسمان های ایران وظیفه اش است. آنقدر مطمئن بود که نه حسرت گذشته را می خورد و نه اضطراب آینده را داشت. عاشق مردم و مملکتش بود. می گفت: اگر چیزی عزیزتر از جانم داشتم فدای مردم و مملکتم می کردم. حالا من هم خوشحالم که قهرمان این سرزمین با افتخار به کشورش برمی گردد، قهرمانی که در دفاع از خاک میهن اولین نفری بود که جانش را تقدیم کرد...