دوستدار علمدار

یکی از بچه رو فرستاده بود دنبالم.
وقتی رفتم سنگر فرماندهی بهم گفت:
دوست دارم شعر کبوتر بام حسین(ع) رو برام بخونی.
گفتم:حاجی قصد دارم این شعر رو برای کسی نخونم،
آخه برای هر کی که خوندم شهید شده.
گفت:حالا که اینطور شد حتما" باید برام بخونی.
هر چی اصرار کردم که حاجی الان دلم نیست بخونم،زیر بار نرفت.
شروع کردم به خوندن:
دلم می خواد کبوتر بام حسین بشم من
فدای صحن حرم و نام حسین بشم من
دلم می خواد ز خون پیکرم وضو بگیرم
مدال افتخار نوکری از او بگیرم
همینطور که می خوندم حواسم به حاجی بود.
حال و هوای دیگه ای داشت.
صدای گریه اش پیچید تو سنگر .
دلم می خواد چو لاله ای نشگفته پرپر بشم
شهد شهادت بنوشم مهمان اکبر بشم...
وقتی گلوله توپ خورد کنارش مهمون علی اکبر امام حسین(ع)شد،
همونطوری که می خواست.
اونقدر پاره پاره که همه بدنش رو جمع کردند تو یه کیسه کوچیک...