دوستدار علمدار

از شمار این انسان‌های ناب و زلالی که حضور مادیشان را درک کردیم و پس از مرگشان حضور معنوی‌شان مستدام و پا‌بر‌جاست، یکی هم آقامرتضی آوینی است که پس از20‌سال گویی در گوشه‌ای از جان و دل محبانش همچنان زنده است و از فیضش محظوظ می‌کند آنها را.

در این 20 سالی که از غیبت ظاهری او می‌گذرد، ‌بارها برای درک و فهم آنچه در پیرامونمان اتفاق می‌افتد، از سال‌های همنشینی و همکلامی با او بهره‌ها برده‌ام وافر و لذت‌بخش. همین چند روز پیش وقتی روایتی از امام حسن مجتبی علیه السلام خواندم، دلم پر کشید به سویش، به آن زمان‌هایی که با آرامش و درنگی غبطه برانگیز، در سخت‌ترین شرایط از جان شعله‌ورش بی‌نصیب‌مان نمی‌گذاشت و سیراب‌مان می‌کرد.

امام حسن علیه‌السلام می‌فرماید: «اگر بندگی خدا را بکنید، عالم بنده شما می‌شود.» مرتضی می‌گفت: «اگر با وضو با دوربین شروع به کار کنید، خود دوربین بهترین کادر را برایتان خواهد بست.»

در کلام مرتضی وضو اظهار بندگی است. تمنایی است برای پاک بودن. آن‌گونه که خود او بود. مرتضی خود مظهر بندگی بود. بندها را پاره کرده بود و بنده شده بود و البته امیر دل‌های خسته و پای بسته‌ای چون من که هنوز دلبسته آن وجود نازنینی است که مرگ هم نتوانست او را از پای درآورد و زنده‌تر از همیشه‌اش کرد. زنده‌تر از هر زنده‌ای.

رضا برجی - مستندساز