دوستدار علمدار

راوی : همسر شهیدعلمدار   

آن زمان در مقطع دبیرستان تدریس داشتم . یک روز یکی از شاگردانم آمد و گفت : « برادر من دوستی دارد که سید و جانباز است ، ولی از لحاظ مالی صفر است . اجازه می خواهند به خواستگاری شما بیایند. »

بعد آن ها با مادرم این مطلب را در میان گذاشتند . خیلی خوشحال شد و اجازه داد که به خواستگاری بیایند. در همان ابتدا سید گفت :« من از جبهه آمده ام و دستم خالی است و...»

شاید خیلی ها مقام داشتند. پول داشتند. اما سید هیچ کدام را نداشت . اما در کلامش ، رفتارش و حرف زدنش اخلاص موج می زد . آدم ناخودآگاه جذب او می شد .

در دوران نامزدی بیشتر از شهدا برایم می گفت ؛ از لحظه های شهید شدن یارانش . همیشه می گفت :« من جا مانده ام از خدا می خواست شهادت را نصیبش کند.»

سید هیچ چیز را برای خودش نمی خواست . به کم قانع بود . همیشه از خودش می پرسید :« آیا دیگران هم دارند؟»

وقتی از وسایل زندگی چیزی اضافه به نظرش می رسید ،با مشورت هم به کسانی که احتیاج داشتند می داد. درباره عقد و عروسی ، چون تازه از جبهه آمده بود و حال و هوای شهدا در سرش بود به من گفت :« بهتر است رسم حزب اللّهی ها را اجرا کنیم . مراسم عقد ساده ای را برگزار کنیم . »

من هم قبول کردم . بسیار ساده و بی آلایش ولی خالصانه زندگی را شروع کردیم  . قسمت این شد . ما شش سال با هم زندگی کردیم ؛ از دی  ماه 1369 تا دی ماه 1375.

 شخصیت عجیبی داشت . رفتار و اعمالش بی حساب و کتاب نبود. سید غیر از مراقبه ، محاسبه هم داشت .

از همان دوران عقد ایشان جلو می ایستادند و من هم پشت سر ایشان به جماعت نماز می خواندیم . سید بیشتر نمازهایش را به جماعت می خواند؛ مگر زمانی که مریض می شد . بیشتر اوقات هم روزه دار بود .

بیشتر دعاها را حفظ بود . از او پرسیدم شما کی این همه دعا را حفظ کردید؟ می گفت :« جبهه بهترین محل برای خودسازی بود. در جبهه وقتی در سنگر بودیم بهترین کار ما این بود که دعاها را حفظ کنیم . »

می گفت :« کتاب دعا یا مفاتیح الجنان شاید همیشه در دسترس نباشد پس بهترین راه حفظ کردن آن است .

او می خواند و من هم با او زمزمه می کردم . همیشه به من سفارش می کرد که حتماً دعاها را بخوانم و قرآن را فراموش نکنم .

 منبع:کتاب علمدار