دوستدار علمدار

به روایت جمعی از دوستان شهیدعلمدار

در عین علاقه و استفاده از سبک های سنتی ، از شیوه ها و سبک های نوین مداحی نیز استفاده می کرد . بارها به تهران آمده و در جلسات حاج منصور و دیگر مداحان شرکت می کرد .

اما مهم ترین کاری که سید در میان دوستان باب کرد اخلاص در مداحی بود. او کاری کرد که هم اکنون بزرگان و مداحان ده ها هیئت ، در شهر ولایتمدار ساری و استان های شمالی کشور خود را شاگردان معنوی سید می دانند .

***

معمولاً در هیئت ها برای مداح ، صندلی یا چیزی قرار می دهند تا در بالاترین جای مجلس بنشیند . بعد هم مجلس را آماده می کنند . موقع شروع مجلس یک نفر با ذکر صلوات ، ورود مداح را خبر می دهد و...

اما سید اصلاً در قید و بند این برنامه ها نبود . همان پایین مجلس می نشست . می گفت چراغ ها را خاموش کنند . بعد شروع می کرد به مداحی .

اخلاص عجیبی در کارهایش موج می زد . یک بار برنامه هایی که برای آماده سازی مراسم در بیت الزهرا (علیها السلام ) داشتیم کمی عقب افتاد . یک سری از کارهای تدارکاتی باقی مانده بود.

سید مثل همیشه مشغول کار شد . نصب پارچه ها و لامپ و... همزمان هم مردم دسته دسته وارد بیت الزهرا (علیها السلام ) می شدند .

وقتی مراسم تمام شد یک نفر از من پرسید :« ما آخر مداح را ندیدم . چقدر با سوز و حال می خواند . راستی مداح هیئت کی بود !؟»

سید را به او نشان دادم . خیلی تعجب کرد ! باورش نمی شد همان کسی که قبل از مراسم مشغول بستن لامپ و... بود مداح هم باشد .

خیلی ها تصورشان از مداح چیز دیگری بود . اما سید باورهای ما را تغییر داد.

***

به یکی از دوستان صمیمی او ، که از ذاکران اهل بیت (علیها السلام ) است ، گفته بود : « هر وقت وارد هیئت شدی و جمعیت زیاد آن ، تو را به وجد آورد و احساس کردی که مردم به خاطر تو آمده اند ، همان لحظه برو بیرون و مداحی نکن ! زیرا عجب و غرور انسان را نابود می کند . »

بارها دیده بودم بعد از اتمام کار هیئت ، ظرف ها را می شست . می گفت :« افتخارم این است که خادم عزاداران امام حسین (علیه السلام ) باشم .»

از دیگر برنامه های او دعای کمیل سید در مسجد جامع ساری بود . دعای ندبه او نیز کانون انسان سازی بود . همیشه بعد از برنامه دعای ندبه به همراه دوستان مشغول فوتبال می شد .

این دوستی و ایجاد علاقه باعث جذب بیشتر جوانان به مجالس اهل بیت (علیه السلام ) می شد .

منبع،کتاب علمدار