دوستدار علمدار

از روایات اهل بیت علیهم السلام برمی آید که دلیل دستیابی حضرت ابراهیم علیه السلام به مقام رفاقت و دوستی با خدا این بود که او  :
1ـ بسیار مهمان نواز بود
جابر بن عبدالله انصاری می گوید: از پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله شنیدم که می فرمود: خداوند، ابراهیم را به دوستی (خود) برنگزید مگر براى آنکه (دیگران را)اطعام مى کرد و شب هنگام که مردم خواب بودند، نماز مى گزارد. (علل الشرائع، ج 1، ص   35  )
 
2ـ دست رد به سینه کسی نمی زد
امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند، ابراهیم علیه السلام را خلیل (خود  ) قرار داد، چون دست رد به سینه هیچ درخواست کننده ای نمی زد. (علل الشرائع، ج 1، ص   34)
 
3ـ جز خدا از کسی چیزی نمی خواست
امام صادق علیه السّلام می فرماید: زمانى که حضرت ابراهیم علیه السّلام را در آتش انداختند، جبرئیل او را در فضا در حالى که به زمین مى آمد ملاقات کرد و به او گفت: اى ابراهیم، آیا حاجتى دارى؟ حضرت پاسخ داد: از تو، )هیچگاه) حاجتى نخواهم خواست. (علل الشرائع، ج 1، ص 36)
امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند، ابراهیم علیه السلام را خلیل (خود) قرار داد، چون از هیچ کس جز خداوند چیزى نمی خواست. (علل الشرائع، ج 1، ص 34)
 
4ـ اهل نماز شب و شب زنده داری بود
جابر بن عبدالله انصاری می گوید: از پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله شنیدم که می فرمود: خداوند، ابراهیم را به دوستی (خود) برنگزید مگر براى آنکه (دیگران را(اطعام مى کرد و شب هنگام که مردم خواب بودند، نماز مى گزارد. (علل الشرائع، ج 1، ص 34)
 
5ـ بسیار سجده می کرد
یکی از یاران امام صادق علیه السلام از ایشان پرسید: چرا خداوند، حضرت ابراهیم علیه السّلام را خلیل و دوست خود برگزید؟ حضرت فرمودند: زیرا وى بسیار سجده مى‏کرد.