دوستدار علمدار

بعد از 16 سال جنازه اش رو آوردند.

خودم توی گلزار شهدای قم دفنش کردم

عملیات کربلای4 با بدن مجروح اسیر شد.

برده بودنش بیمارستان بغداد.

همونجا شهید شده بود،با لب تشنه.

بعد این همه سال هنوز سالم بود.

سر،صورت و محاسن از همه جا تازه تر.

یاد شبای جبهه و گردان تخریب افتادم.

بلند می شد لامپ سنگر رو شل می کرد،همه جا که تاریک می شد شروع می کرد به خوندن:

((حسینم وا حسینا))

می شد بانی روضه امام حسین(ع).

آخر مجلس هم که همه اشکاشون رو با چفیه پاک می کردند محمدرضا اشکاش رو می مالید به صورتش.

دلیل تازگی صورت و محاسنش بعد 16 سال همین بود اثر اشک امام حسین(ع)