دوستدار علمدار

بسیجی بودن جوهره ای دارد که با گذشت زمان فرقی نمی کند. بسیجی امام خمینی بودن تفاوت مبنایی با بسیجی امام خامنه ای

بودن ندارد.اگر متولدین دهه های 40 و 60 جایشان با هم عوض می شد و تقدیر خداوند بر این قرار می گرفت که به جای هم به دنیا

می آمدند، از دل همین بچه های شصت و چندی، همت و علی هاشمی و باکری و کاوه و باقری در می آمد.

بسیجی بودن ذاتی دارد که ملیت و قومیت تغییرش نمی دهد. فرقی نمی کند جوان بسیجی حزب الله باشی در سنگری در جنوب

لبنان یا جوان بسیجی آزاده ای در بحرین. فرقی نمی کند امام خامنه ای را با لهجه ی آذری بگویی یا اهوازی یا مشهدی. اصلا بسیجی

بودن انگار مرزها را بر می دارد و همین می شود که تو حاضری جانت را بدهی اما آسیبی به سیدحسن نصرالله نرسد.

بسیجی بودن ذات و جوهره ای دارد که زمان و مکان تغییرش نمی دهد، عوضش نمی کند، به چیز دیگری تبدیلش نمی کند اما…

اما بسیجی بودن لوازم و ابزاری دارد که با گذشت زمان و تغییر مکان تفاوت پیدا می کند. اگر برای بسیجی لبنانی دانستن

زبان عبری یک امتیاز است برای بسیجی بحرینی سازمان دهی اعتراضات خیابانی یک اولویت است. اگر برای یک بسیجی اهوازی

پاسخ دادن به شبهات وهابیت یک ضرورت است برای بسیجی تبریزی اطلاع از ماجراهای حزب خلق مسلمان یک ویژگی مثبت است.

ذات و جوهره ی بسیجی بودن چندان نیازی به توضیح و تفصیل ندارد اشکال کار در تبیین و توضیح لوازم و ابزار امروزی این

بسیجی بودن است. بسیجی سال 91 باید چه قابلیت هایی داشته باشد؟ در چه حوزه هایی باید مسلط باشد؟ از چه موضوعاتی

باید خبر داشته باشد؟

این حداقل ها را شاید بتوان در چند محور خلاصه کرد:

1. اطلاع دقیق از اخبار سیاسی داخلی و خارجی و داشتن تحلیل نسبت به این اخبار: در روزگاری که تحولات جهانی لحظه به لحظه

تغییر می کنند و خبرگزاری ها و سایت های خبری مدام در حال رصد اخبار مهم جهان هستند، مراجعه ی حداقل روزی یک بار به یکی

از سایت های خبری و دیدن یک بخش خبری انتظار گزافی نیست. جوانی که آخرین اطلاعش از اخبار داخلی، نامگذاری سال 91 به

عنوان سال تولید ملی است از استانداردهای یک بسیجی فرسنگ ها عقب است.

2. حضور موثر در فضای مجازی: جنگ امروز جهان، جنگ رسانه هاست. رسانه هایی که دیگر نه فقط خبرگزاری رسمی کشورها

که بیشتر رسانه های کاربر محور هستند. جوان بسیجی امروز باید در این جبهه ی مجازی برای خودش سنگری دست و پا کند.

فرقی نمی کند این سنگر در فیسبوک باشد یا بلاگفا. امروز حجم توهین ها و شبهه ها در فضای مجازی ده ها برابر چیزی است

که روزگاری در روزنامه های دوم خردادی منتشر می شد، اما امروز کسی برای این هجمه ها کفن پوش نمی شود، چون عمده ی

دلسوزان این عرصه حضور و بروزی در فضای مجازی ندارند.

3. اطلاع از فضای فرهنگی جامعه: ویژگی یک سرباز نمونه، پیروی از فرمانده ی دلیر و بصیر خود است. انصافا کدام یک از ما می توانیم

ادعا کنیم که از امام خامنه ای کار بیشتری انجام می دهیم و سرمان شلوغتر است؟! چرا دغدغه ی خواندن کتاب در بین ما این قدر کم

و ناچیز است؟ آخرین رمانی که خوانده ایم، آخرین کتاب تاریخی، آخرین کتاب شعر، آخرین کتاب فلسفی، آخرین کتاب خاطرات دفاع

مقدسی که خوانده ایم چه بوده است؟ چرا فقط “دا” و “خاک های نرم کوشک” و یکی و دو کتاب ارزشمند دیگر باید از مرز صدچاپ

آن هم با تیراژ سه هزار نسخه بگذرند؟ چقدر کارگردانان مطرح سینمای ایران و تفکراتشان را می شناسیم؟ چند بار با دوستانمان

یک فیلم را نقد کرده ایم؟ تا به حال پای صحبت چند جامعه شناس انقلابی نشسته ایم؟ چند بار یک موضوع جنجال برانگیز اجتماعی

را از زاویه ی دید دینی خود نقد کرده ایم؟

4. حضور فعال در مساجد: یکی از مهمترین لوازم بسیجی بودن حضور فعال در مساجد است. جوانی که رابطه اش با مسجد فقط

در حد اقامه ی نمازجماعت یا شرکت در دعای کمیل و ندبه باشد از امتحان بسیجی بودن نمره ی خوبی نمی گیرد. هیچ

جامعه ای اسلامی نمی شود مگر اینکه مساجد شاداب، پویا و فعالی داشته باشد و هیچ مسجدی فعال نمی شود مگر اینکه

جوانانی از جان و دل برای پویا شدنش مایه بگذارند.

5. حضور فعال در حوزه یا دانشگاه: جوانی که مدام در حلقه های بسته ی دوستان همفکر به سر می برد و با اندیشه های مختلف

برخوردی ندارد برای گسترش و توسعه ی فرهنگ بسیجی و جذب دیگران قدمی برنمی دارد. چنین فردی عموما در محیط های

دانشگاهی فردی خنثی و ساکت است که صدای مخالفتش با عقاید ضد اسلامی و ضد انقلابی را کسی نمی شنود. جوان بسیجی

دانشجو یا طلبه آنچنان باید به سلاح علم، منطق و اعتدال مسلح باشد که فضای دانشگاه یا حوزه در اختیار متجددین یا

متحجرین قرار نگیرد.

گاهی وقت ها که در هیاهوی حاشیه ها، غافل از قافله ی لشکر مخلص خدا می شویم، لازم است به خودمان یادآوری کنیم

بسیجی بودن بیشتر از اینکه به “کارت فعال” باشد به “کارنامه ی فعال” است.